sessiz kalan yakarışlarımla bitirmeye çabalıyorum
sesime dostlarım bile yanıt vermiyor artık
penceresiz kaldım şairin dediği gibi
kuytu köşelerde acılarımla yanlız kaldım
ve ben bunu artık kabul ediyorum
yapayanlızım şu sınırları dikenli tellerle çevrili açık hava ceza evine benzeyen
mekanda acılarımla ve ızdıraplarımla yanlızım.
yanlızlığım bağrımı sıkıyor kimsesiz oluşum

duvarlar konuşmuyor gökyüzü yüzümü güldürmüyor artık
çalan bir telefonum bile yok
mecburi istikametgahımda.
günleri tarihi unutum zamanın dışında yaşıyorum
ölü bir beden gibi ruhsuz
yüzü gülmeyen dalgın biriyim artık

oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi
geceleri gizlice gündüzleri gözyaşlarını içine atarak ağlıyorum.
kalabalıklar içinde yanlızım
kimsesiz oluşu öğrendim kimsesiz kaldı sesim